Kilitler Altına Alınmış Kadın Bedeninin Gençliğin O Yakıcı Mevsimi’nde Uyanışı

Platon ile başlayıp, Aristoteles ile sistematik hale gelen ve Fransız filozof René Descartes ile birlikte ‘Kartezyen Düalizmi’ olarak kabul edilen ‘ben/öteki’, ‘özne/nesne’, ‘zihin/beden’, ‘mantık/duygu’ ve ‘maddesellik/rasyonellik’ dikotomileri, ataerkil toplumlarca zamanla ‘eril/dişil’ karşıtlığına dönüştürülmüştür. Kadın bedeni ve cinselliği üzerinden gerçekleşmiş bu dönüşüm süreci kadını erkek bakış açısıyla tanımlayarak ötekileştirmiş ve ataerkil sınırlandırmalar içinde tutsak etmiştir. Bu
esaretten kurtulabilmenin arayışı içerisinde kadınlar ve kadın yazarlar, silikleştirilen bedenlerini ve dillendiril(e)meyen cinselliklerini dile getirme, zorunlu bir sessizliğe hapsedilen hemcinslerine ihtiyaç duydukları sözcükleri ve farkındalığı sağlayabilme çabası içine girmişlerdir. Kadın bedeni ve cinselliğini erkek egemen kültürün sınırlayıcılığı nedeniyle dile getirmenin zorluklarının bir kadın ve kadın yazar olarak bilincinde olan Erendiz Atasü, kadınların oluşturulan itaatkâr ve ikincil konumlarını değiştirmenin alternatif yollarını arayan öncü kadın yazarlardan biridir. Bu düşünceler
doğrultusunda Atasü, kökleş(tiril)miş ‘eril/dişil’ karşıtlığı sınırlandırmalarının ötesine geçmek için çaba sarf etmekte ve kadın bedeni ve cinselliği üzerinden oluşturulmuş fallosentrik söylemleri ve dillendiril(e)meyen tabuları yıkmanın ve yeniden yapılandırmanın önemini vurgulamaktadır. Bu bağlamda, bu çalışma post-yapısalcı feminizmin kuramlarını temel alarak Atasü’nün Gençliğin O Yakıcı Mevsimi adlı şiirsel eserini incelemiş ve bu eser doğrultusunda, kadınların kendileri için oluşturulmuş fallosentrik söylemleri ve hiyerarşik ikilemleri reddederek, nasıl zihin, beden ve cinsellikleri ile varlıklarını onaylayan, doğrulayan ve kabul eden yeni bir kadın geleneği
oluşturabileceklerini kanıtlamayı amaçlamıştır.